45 Days With You
Chapter 12 (Kakayanin ko, gaya ng ipinangako ko sa inyo.)

"They just want you to be happy, Laspiranza." He said it after a long pause.

Hindi ko rin talaga alam kung sa tinagal tagal ko dito sa hospital ay may nangyayari palang ganito. I never imagined that I'd be like this. Naniniwala ako sa mga sinasabi ni Mommy; naniniwala ako na gagawa ng paraan si Daddy, to overcome this situation, but iyong mga'yun ay akala lang. All of those are lies, kahit sabihin nating half-truths or white lies, lahat parin iyon ay sinungaling.

So, ngayon mas pinaniniwalaan ko nalang ang sariling kapasidad, sariling emosyon dahil iyon lang ang magiging inspirasyon ko na mabuhay kahit ilang daang oras nalang ang natitira. "I know.." sabi ko at nagiwas ng tingin.

Alam ko na iyon pero.. iyon din naman ang gusto ko sa kanila, na maging masaya kahit wala na ako. Pero hindi pala talaga madali, kailangan ko parin talaga sila, habang nandidito pa ako. "Bakit malungkot ka?" Taymer asked me.

"I'm not!" Maang-maangan na sagot ko. "Ganito lang ako maging masaya." I said, then look away.

I don't want him to read me, kasi totoo na nalulungkot ako. Totoo na nasasaktan ako. Taymer can only read me; that's why I don't want him to pity me. Hindi sa rason na iyon dapat siya maawa sa akin. "So, you're not... but what's that face?" He asked.

Muntik pa akong mahulog ng abutin niya ang mukha ko. Marahan niya iyong hinawakan at ang dalawang hinlalaki niya ay hinaplos-haplos ang pisngi ko.

That feels so good.

Pero 'wag mo akong sanayin sa presensya mo, Taymer. Ikaw lang ang masasaktan sa oras na pipiliin ko nang.. bumitaw..

"They're just giving you some space." Alam ko na nahihirapan ka na? "Alam na nila na nalalaman mo na.. at gusto lang nila na maging masaya ka kahit wala sila dito." He said.

As if naman dito? Sasaya ba ako kung wala sila? That's impossible, a big no! Kung wala sila hindi ako masaya, even Taymer is here, wala akong nararamdaman na kasiyahan, I felt alone.. parang may kulang. "Maybe I need some rest." Matamlay na sabi ko kay Taymer.

Inihanda niya iyong kumot ko at sabay na tinapik ang balikat ko. "Rest well; I'll be here if you want to talk." He said, "Then I close my eyes."

Sa loob-looban ko ay nahihiya ako. Taymer has seen me crying. Taymer saw me breakdown. Wala yata akong maitatago pa sa kanya. If Meron man, maybe Iyong Nararamdaman ko.

We're just teenagers, but ganito na kabigat ang nararamdaman ko.

...

"Patient 233, you're now free."

Rinig kung anunsyo, I heard some claps and congratulations. Literally, "na nasa likod lang nang room ko iyon."

Valley is now free?

Agad akong tumayo at mailing na kinuha ang nakakabit sa akin na aparatus. I need to see her. Gaano kaya siya kasaya ngayon? Valley is one of my friends. And I'm happy to hear that. Malaya na siya.

After a long year, she's free.

Maingat akong naglakad papunta sa pinto. Sa labas palang, ay alam ko na maraming taong naghihintay sa kanya. When I opened the door. Nakabungad kaagad sa akin ang mga tao. They're looking at me!

Maayos naman ako ah!

Then, a long wait awaits. They're just vowing their heads. I saw the disappointment in their eyes as they looked at me earlier.

"No, she's not from the valley." She's Laspiranza. "The one I told you, that having a severe disorder." Rinig kong usapan ng dalawang matatanda.

Instead na magpapaapekto, I urge to fight what they're chitchatting about. Totoo iyon pero masakit na sa kanila pa galing iyon. Hindi naman kailangan na iparinig sa akin, but it's okay.. hindi naman ako nanghihingi sa kanila ng pera, hindi kami nanghihingi sa kanila ng tulong.

"A poor child." Rinig ko pang isa.

"Ma'am, can you please stop talking to her?" She's having a hard time, then what about this? If she'll hear it. Anong sa tingin niyo ang mararamdaman niya? "Tatanungin niya sa sarili niya na naaawa kayo?" Rinig kong pagtanggol sa akin ni Taymer.

"Alam ko na wala akong karapatan na pagsabihan kayo, but you're too old to slay a word." He said. After that, I saw him walking around me. Nakita ko kung paano namilog ang mga mata niya nang makita akong nasa labas. Ngumiti ako nang wala sa Sarili. Pero ang ngiti na ipinapakita niya ngayon ay iba sa ngiti na palagi niyang isinusuot. You're not like this, Taymer.

"Okay lang iyon, Taymer. Sana'y na akong marinig ang mga pinaguusapan nila. "I told you, hindi na ako masasaktan pa sa mga pinagsasabi nila. ", said Mahina Kong Saad.

Pero ang sinabi ko iyon ay siya ring pagkawala ng sakit sa dibdib ko. I may not hurt right now, pero kung ganito lang paulit ulit, sana ay hindi ko nalang narinig.

Minsan nagsisinungaling ako sa iba para ipakita na maayos ako, that I can do better. Pero mahirap pala talagang maging transparent.. hindi ko ma-conceal lahat. May isang butas na lalabas pa rin.

And those shots are like a bullet that can break me. That can slay my perception. My perspective and personality

"I know you're not okay; hurting is one of the aspects of living in this world." Life is not fair enough to encounter. Kahit sabihin pa nating maayos ka, alam kung sa loob mo ay nasasaktan ka na. Laspiranza, it's okay to be hurt pero kung iiponin mo iyan, iyon ang hindi maganda." Sabi niya. He tried to hold my hands, but my hands never wanted to.

Nanginginig ang kamay ko. Siguro, nadadala sa mga sinasabi niya. Sino ba naman iyong hindi madadala kung sa tingin mo sa sarili mo ay tama lahat ng narinig mo.

He's right: "iyong mga naririnig ko ay inipon ko lang." Para kung sakali mang mapuno ay isang baksakan nalang.

"You're living because you have a lot of hours here, pero kung iisipin mo palagi na, 'oh! May sakit ako? Ayaw ko nang mabuhay, gusto ko nang mawala.' Pinapakita mo lang sa sarili mo na mahina ka." He said as he look at me. "Hindi sa nakikisali ako, Laspiranza. Nasasaktan ako, ang pamilya mo sa tuwing ipinapakita mo sa kanila na nahihirapan ka at pagod kanang mabuhay." Dagdag niya at nag iwas ng tingin.

My heart can't stop beating.. nahihirapan na rin ang puso ko sa mga nangyayari. Nasasaktan rin ako kanyang sinasabi.

Paano nga ba ito.

"T-Taymer.. it's hard.. really.. really hard." I said.

Nahihirapan na akong huminga, nahihirapan na akong magsalita. Dahil iyon mga napagtanto ko sa sarili ko ay napagtagpi tagpi ko.

"Come here.." sabi niya at paharap akong kinuha. "You can cry on me."

After he said that.. mas naramdaman ko na ito na sa wakas.. I can say out loud.. na kailangan ko na itong ilabas.

Saying this is nothing to compare Pero ito na iyon sandali na masasabi ko lahat ng mga hinanaing ko sa buhay.

"Since.. I was here?" Lahat ng mga nakikita ko ay pinaguusapan ako, lahat ng mga tao kinaaawaan ako.. but my mom told me that I need to ignore them. Pero.. paano ko iyon maiiwasan kung sa araw araw na naririnig ko ay taliwas sa pinaniniwalaan ko? "Alam ko na kailangan kong sundin ang mga sinasabi ni Mommy.. pero kailangan ko ring labanan ang sarili ko." Panimula ko.

"Instead of hurting, inisip ko nalang na maging daan iyon para ipakita sa kanila na matatag ako." Even though, "hindi pala kasi kapag ipinilit ko," "hindi kakayanin ng katawan ko," when I turn 12 years old. Doon na na-develop ang pagkamuwang ko sa Sarili. "They tested me along the way, kaya hindi na ako nasasaktan pa.. pero iyong marinig ang mga bata na kaedad mo.. iba ang epekto sa akin?" Dagdag ko.

Taymer just listened while I was talking. He just hugged me and put his hands on my back. I felt relieved, siguro ito iyon isa sa mga magpapagaan ng pakiramdam ko.

"Gusto ko maging kaibigan sila, pero ayaw nila sa akin. Kaya napatanong ako sa sarili ko ganito ba ako kinaayawan ng mga tao? At yung mga panahong yun ko rin narealize na wow.. I'm different.." I said to him. Napangisi pa ako sa sinabi ko. Kasi ang araw na iyon ay 'yung araw na may improvement ang kalagayan ng sakit ko.

"Pero iyon, nagtapos sa gusto kong maging takbo ng buhay ko." Taymer.. I mistreated those things. Akala ko nga ay may improvement na.. na may progreso. Pero wala pala talaga. Lahat ng iyon ay maling akala. "Lahat ng iyon ay peke." Sabi ko ay hindi mapigilan na ibuhos ang luha ko.

"Tang-inang.. tadhana! Akala ko binigyan niya ako ng pagkakataon na ipakita ang sarili na kakayanin ko pero.. hindi iyon sapat para sabihin ko na may naniniwala sa kakayahan ko. Ever since gusto ko nang mga achievement, I want to persuade self-esteem, but sa social belongingness palang ay wala ako, kahit sa security ay wala ako. I'm not secured. "Mentally, emotionally, and physically." I said while crying at his shoulder.

Tinapik tapik niya pa ang likod ko. "I don't know what to say. But you did well." "You did your job. Laspiranza." Sabi niya.

Ewan ko kung maniniwala pa ba ako, pero iyong sinabi niya ay nagpaiyak pa sa akin. Pagod akong umiyak, but this time will be the last time. Kung iiyak man ako hindi dahil sa lungkot na nararamdaman ko. Kundi dahil sa saya na ipinaramdam nila sa akin.

"You're so independent to overcome this, sa tingin mo?" Hindi-proud parents, sa'yo? "And for your information, you did achieve self-esteem, kasi nalampasan mo itong pagsubok na ito." He said.

Napatango ako sa sinabi niya. I need to fight.. to figure things out-not only with me but with him and my family.

"Kakayanin ko, gaya ng ipinangako ko sa inyo." Sabi ko at simula ngayong araw.. dapat maging matatag na ako.

Na hindi hadlang ang limitasyon para hindi maging masaya. Kahit sa iyong aspeto lang ay nakangiti ako. Na kung mawala man ako, at least I'm happy.

I'll be happy, I promise.

***