45 Days With You
Chapter 18 (You always be, you know that, I love you baby.)

Walang pumansin sa akin, even my family. Na siyang nandito para sa akin, hindi ako kinikibo.

I didn't know how to act, lalo na iyong nalaman nila na nagsinungaling lang ako. They didn't argue about that, at hindi rin nila ako pinagalitan. But seeing them like that, alam ko na disappointed sila sa akin. And I know that, it's all my fault. Kasalanan ko ang lahat.

Ramdam na ramdam ko na iyong pagbigay ng katawan ko. Nalalapit na iyong araw na bibigay na talaga ako, but stay still I'm breathing fine. Siguro binigyan ako ng oras para iparamdam ko sa pamilya ko na mahal ko sila. Maybe, this point is the best time to conceal my love from them. Kahit 'di nila ako kausapin basta nandiyan sila sa oras na 'yun. Sa oras na mawala ako ay okay na ako. Kahit masakit.

Kahit malungkot.

Kahit mabigat.

Ang hiling ko lang, sana ay maging masaya sila sa oras na mawala man ako dito sa mundo.

Dumaan ang buong maghapon na hindi nila ako pinapansinm. Pakiramdam ko tuloy ay parang hangin lang ako sa harap nila.

I didn't want to open first. Natatakot ako na bala ibuntong lahat ang galit nila sa akin. Which is needed naman.

Kita ko rin kung paano nila tratuhin ang isa't isa. Walang nagsasalita, tanging haling-hing lang din ang naririnig ko mula sa banyo dito sa kwarto ko.

Tumingin ako kay Daddy na namumula na rin ang mata. Iwan ko kung umiyak ba siya o hindi ngunit nang tumingin siya sa akin, tinanguan lang niya ako na parang walang nangyari talaga. "Dad?" I called him.

Binalingan niya lang ako ng tingin. Ramdam ko ang kakaibang awra na ipinapakita nila sa akin pero kahit kailan hindi ko na iyon itinanong sa kanila.

Kung ano iyong gusto nilang maramdaman, 'di ko na kwe-kwestyunin kasi napakarami ng oras ang nasayang.

I can't help but to feel sad...

Lahat nalang sila ay piniling hindi ako kausapin.

Alam kong childish na parkingan iyong mga hinaing mo na Ikaw rin naman ang may kasalanan pero, 'yung ganito... ang ayaw ko sa lahat. Buhay pa ako pero parang patay na ako sa paningin nila.

Alam ko na mawawala rin ako pero tratuhin naman nila ako ng sakto. Hindi ganito ang gusto kong memorya na babaunin kapag nawala na ako.

I may not be perfect but I know how to make my day perfect. Pero gaya ng araw na ito, pakiramdam ko talaga na hindi ito para sa akin.

This is not mine..

"The examination is still ongoing. We already have a test result for now on. Kailangan namin ikumpata ang results sa ginawang test... for more clarification matter," rinig kong sabi sa isang gilid.

I didn't give a look for that... alam kung mas mabuting makinig nalang kaysa tignan pa iyong nagsasalita. I know that I'm contingent for something that I can point it out myself. Alam ko iyong paguugali na meron ako. "The test will last 24hours," The doctor said. Iyon lang din ang pagkakaintindi ko sa mga sinabi nila.

They're talking for more enthusiastic as if wala ako dito na nakikinig.

That's the last word I heard from them after something held my wrist. I never give a glance kahit kapansin pansin na gising ako. Ayaw ko rin na magpatay malisya sa mga nangyayari. "Bakit mo inilihim ito sa amin?"

Walang kung anong gulat ang naramdaman ko nang marinig ko iyong boses niya. I miss him.. but all the time and days he wasted parang ang labong magkakaintindihan pa kami. Umaabot iyong self-centered ko at iyong pride ko sa tuwing nandito siya. Iba iyon kung kumpara sa kanya at sa akin.

I maybe not look good pero pansin ko rin iyong kaligayahan sa puso ko dahil nandito siya. Pero iyong mga nararamdaman ko ay hindi naririnig kung paano hinahanap hanap iyong pagkalinga na gusto kung maramdaman mula sa kanya. "You're turning eighteen this month, pero bakit parang pakiramdam ko ay hindi kana aabot?" he asked again.

The word he used to say is like a dagger to me that always wanting to target my balls eye which is my inner peace.

"I thought you're going to be okay, but look at you now... parang kabaliktaran sa lahat ng mga pagsisinungaling na pinaggagawa mo," saad niya ulit. Tahimik lang din akong nakikinig sa kanya kahit gustong-gusto ko na siyang yakapin nalang at isipin na may sandali pa para iparamdam na mahal ko siya.

Tuloy ay pilit kong iwinawaksi kung bakit nga ba ako ng kakaganito. All I know, nagsimula ito noong naging curious ako sa iba't ibang bagay hanggang umabot sa point na nalaman ko iyong karamdaman ko.

I always follow what's my parents told me... I always have a great day because I followed their command. Until such time na nalaman ko na iyong iniinom na gamot ko ay maintenance nalang para humaba ang buhay ko.

Sa una ay naniniwala ako sa mga pinagsasabi nila. Pero dumating iyon sa point na may taning na ang buhay ko.

I don't want them make disappointed in me. Kasi ginawa nila ang paraan para maging makakatohanan iyong parang fairytale na buhay ko.

But, all I care right now is how to dealt with them with my remaining days here, alam ko na wala na akong pag-asa pa. Walang wala na, I meant all of this because I haven't seen any improvements and I didn't see myself having improvement or learning to value what I was treasures is...

I treasure my family more than anything else. The bible verse says that; for where your treasure is, there will your hearts be also.

My heart also treasure for him but, the inconsistent was already drowning for false hope and negative meaning.

"There's no way of knowing what life's purpose, life is to give and take. Life is like a dagger that can target your destiny and has destination to conquer. You are carefree to live, you're be able to conduct good to life, but the sadness reality is that... you have your own time lapse, instead you should love to do what you wanted to do in your life because you shouldn't have forgotten what you wish for, what you'd like to keep in everyone's memories together with you," I read what I wrote in my diary.

I know that it's so late to have a diary. Kung hindi lang sana ako nakaramdam ng pagaalala 'di na sana ako gagawa pa ng diary ko.

"Life is a meaningless nor meaningful neither colorful. But, for sure, you had a lot of meaningless more than meaningful understanding about life. Even me, I asked myself sometimes that.. what's life? What's all about? I don't have a answer for that brfore but, when I grew older, I learned how to value the inconsistency of life. How to keep my life more idealistic. Moreover, I maybe lying saying this or may not be able to say this, life is to cherish," I added after I got some encouraging word from my surroundings.

They keep me informed.

All of my doing parang palaging may nakaobserba and I didn't even know my worth kasi parang wala. May mga pagkakataon na nahihirapan talaga ako but my what ifs, and hows always contradictory my mind.

...

"Naranasan ko na rin maging masaya, pero palaging may trahedya. Hiniling ko rin noon na maging malakas pero iyong sakit ko palaging nagpapadaram. I've been thinking about normal being... Paano pag ganun ako? Paano pag malaya akong gawin ang mga gusto ko? Syempre maitatanong mo na I'm better than this, that based on my observation parang masaya palagi... but more to life, it's like a bubble that once it will fly, it will pop with nonsense. Kaya iyon lang din ang iniisip ko." I've been thinking so lately after I wrote that message in my diary.

"There's no impossible to life, lahat maging possible. Ganyang din ang mga aral at pinagsasabi nila. But in practically thinking, life is nonchalant for me. Hindi pantay pantay, pero sa mata ng diyos ay pantay tayo. Ngunit sa tao hindi nagiging pantay ang pamumuhay ng mga tao sa lipunan o sa isang bansa. Lahat mayroong pagkakaiba. Kaya relatable lang din ito sa sakit ko. I'm the one who suffered habang ang iba nagpapakasaya dahil normal. Minsan nga naitanong ko sa sarili ko, 'hanggang kailan pa ba ako magiging ganito?' That's the big question who keep me up, who wake me up. Kasi normal na magiging mapalaisip kang tao kapag curious ka sa isang bagay. Just like how I used to pray, how I used to wish. Kahit impossible namang mangyari kung hihilingin ko na mawala iyong sakit ko." I wrote after a long paused.

Minsan pa nga akong nagpapahid sa bandang ibaba ng mata ko. Kasi minsan palaisip sa akin na ang unfair ng mundo. Alam kung hindi rason ang maging ganito pero maiisip ko talaga na hindi patas ang buhay sa mundo lahat may kaibahan. Writing my story or my hatred unfolds is not easy to compile with. Naiiyak ako because I'm the one who felt uneasy. Ramdam ko ang sariling hinanaing kahit pa noon pa man.

Kaya nga hindi ako masyadong panatag sa bawat ako dahil naninirahan sa dibdib ko iyong takot, sakit at kaba sa lahat ng aspeto na pwedeng mangyari sa buhay ko.

I don't owe my life and I knew that kaya nga pinagsisihan ko ang lahat ng pinaggagawa ko if sumunod lang ako sa kanila maaaring may himala o milagro ang mangyari but, I believe the saying past is past and past will never comeback to the point what you really want to do in your life.

I have a lot of insecurities in my life. Kahit sino mayroon naman pero iba talaga iyong saakin. Kasi maraming tanong, maraming dahilan, at maraming paraan na pumapasok sa isip ko pero never in my mind to think positively recharge kasi puro negatibo na walang pinagbabago.

"How are you doing?" Daddy asked me.

Iwan ko pero nakaramdam kaagad ako ng takot sa dibdib ko nang tanungin niya iyon.

Nararamdaman ko na ang sakit... kaba na paulit ulit lang at takot na hindi mawawala bawat segundo na natitira.

"G-Good," I said in my all full voice kahit ganun lang ay makikita nila na maayos pa ako kahit ang totoo ay hindi na.

"Just rest after what you're doing okay?" he said pointing out my thing, which is my diary.

Siguro napapansin na nila na nagsusulat ako. Kasi minsan napapansin ko silang tumitingin sa gawi ko sa tuwing malayo ang iniisip ko para ilagay panulat sa tala-arawan ko.

"Can daddy read that?" he asked again. Hindi na ako nakaimik ng itanong niya iyon. Umuwang ang bibig ko dahil sa lungkot na dumaloy sa puso ko. "It's okay if you don't want," bawi niya at tumagilid.

Doon ko na napansin na palihim siyang nagpupunas ng luha.

"D-Daddy... y-you can, you can read this... but not this time, daddy maybe soon," if I'm not here anymore.

Minsan pa akong napatingala sa kanya at makitang dumaloy iyong luha na kanina niya lang pinipigilan.

"Laspiranza, daddy and mommy love you so much, okay?" he said while caressing my face. "You are our sunshine..." he said.

"You always be, you know that, I love you baby."