45 Days With You
Chapter 1 (Nice meeting you)

"Emergency for patient 231, 3rd floor," rinig kong announcement ng isang nurse. Umagang bungad sa palang ay may kung anong nagraragasang kabayo sa dibdib ko. That room was the adjacent to my room number 232, I know her and she's my friend. My one and only best friend.

Bumilis ang tibok ng puso ko nang marinig iyon. Kagabi lang ay nag-usap pa kami tungkol sa mga pangarap namin at gusto naming gawin pagmakalaya kami. Pero abot hanggang langit ang kaba ko sa ngayon.

"Mom, anong nangyari?" I asked my mother, 'di mapigil iyong kabang pakiramdam ko.

Kinakabahan ako sa ewan. Napatayo ako bigla at walang alinlangan, sumilip ako sa bintana ng kwarto ko. Wala akong makita pero may naglabas masok doon sa kwarto niya.

Binalingan ko si Mommy at ganun nalang ang naramdaman ko nang malungkot siyang tumingin sa akin.

She look at me and gave her sad smile. The moment she smiled at me like that, doon ko napagtanto na hindi maganda ang nangyari kay Ajiya. Parang ayaw rumehistro sa utak ko iyong mga naiisip ko. 'She's not..., I know hindi pa siya kukunin. God naman,'

"She's having a difficult day today," she said then she move to my direction and hold my hands.

"Like what mommy?" I asked her.

Iba iyong naiisip at pumapasok sa utak sa ngayon. I maybe used to think negatively aside sa mag-isip nang positibo.

"She's..., can't-" she said but she stopped when she realized that she's not able to say out loud.

"Ganun rin po ba ang mangyayari sa akin? Ajiya is my friend and we promise to each other if 'we' can go out to this hospital we are going to discover new things outside," saad ko sa kanya. Ayaw ko pang tanggapin.

Marahan niyang kinuha ang mga kamay ko at dinala ito sa kanyang binti. Akin namang sinundan ang ginawa niya at may ibinigay ito sa akin na isang kahon.

"Ajiya, asked me to give it to you," sabi niya. "That poor girl didn't deserve this kind of consequences," she added.

Aking binusisi ang kahon na bigay sa akin ni Ajiya. The box was small and I didn't know what to feel when I opened the box. I remembered her....

I saw a small pendant and a necklace, I tried to get it but my hands starting to tremble, and I felt the cold air in my body. Nanginginig ang kamay kong kinuha ang kwentas na kanyang ibinigay sa akin. "She told me that, you liked that. That's why she bought it for you," sabi pa ni Mommy.

"My poor Ajiya," I said my voice broke when I called by her name. "She's so kind," bulong ko. Naramdaman ko iyong init sa mukha ko.

'Di ko mapigilan ang sarili sa emosyong nararamdaman ko. Kasi iyong mga what If ko bumalik na naman.

'Yung what if na..., paano kung ako na?

Why?

She's kind and consideration. Bakit siya pa unang nangiwan? Bakit siya pa kung saan gusto niya pang mabuhay? Gusto pa naming maranasan na makalabas dito sa tinuturing namin na tahanan. "Can I go with her, Mom?" I asked my mother.

"No, her parents was there longing for her," she said.

Tinuturing na rin niyang anak si Ajiha kasi siya lang iyong nakakausap ko tuwing hindi maganda ang takbo ng chemotherapy ko, sa tuwing may magandang progreso sa medication ko, at sa tuwing may bago kaming kasama at kapag may umaalis na dahil magaling na.

She's a friend to me and very good friend to me. I don't know what the reason why to all people is she's the lucky one? Pwede namang iba, o ako pero bakit nauna siya?

We want to experience the outside world. Experiencing about the dynamics of being a normal person, normal child who's going to school, who's sent to school, who's playing to the playground, meeting new people, answering assignments, talking people and making some friends, eating outside, family bonding, meeting some crushes, discover something new, all we want to have if 'we' can go outside this building and anable to feel free.

Na may freewill kaming dalawa na maging malaya.

Siguro palaisipan na sa akin na kailanman hindi na ako makakalabas dito. Maybe this would be my last place to be with, dahil dito rin sakali ako babawian ng buhay.

This place is not good for me, kasi saksi ang bawat sulok na ito kung paano ako nahihirapan. Kung paano ako mawalan ng pag-asang magpatuloy sa buhay, at kung paano ako pinasaya ng sandali. Lahat ng emosyon ay nakikita ko dito sa lugar na ito, bagong nurse, bagong doctor na tumingin sa akin at bagong nakakausap sa tuwing lalabas ako.

...

I waited for hours before I can go to her. I wanted to see her for the last time. Hindi ko na kasi iyon magagawa pa dahil bawal akong lumabas sa hospital, bawal akong madadapuan ng kung anong bacteria dahil nakakasama ito sa akin. "She's in the morgue," her mother told me. "My baby is there," bungad niya sa akin ng pumasok ako sa kwarto ni Ajiha.

Nagliligpit na nang gamit ang mommy ni Ajiya, habang umiiyak.

Pinili kung hindi umimik, dala dala ko ang dextrose habang pinipigilan bumagsak ang luha ko. This is so hard for me, sa akin pa nga nahihirapan ako paano pa kaya ang pamilya niya?

"Can I go to her?" I asked her mom.

"Please, she'll be happy if you go there," she told me as she smiled with teary eyes bluffing on her.

Alam kung nasasaktan siya dahil sa nangyari, alam kung hindi maganda sa kanya ang sinapit ni Ajiya.

"She's now in good hands, Tita Amillia," sabi ko sa kanya at niyakap siya.

Ito lang iyong kaya kong maibigay na moral support sa kanya ngayon. Sa ganito lang ay may maitutulong ako sa kanya.

"Mommy?" rinig kung tawag sa kabilang pinto.

Tumama ang mga mata namin kasabay ng nakangiti nitong mga labi.

'I think I saw him, but I couldn't replace where and when or how' his face is familiar to me. Not sure if we meet.

"Time, why are you here?" tanong ni Tita Amillia sa tinawag niyong Time?

'As in oras?'

"I'm here to visit, Ajiha, where's she?" he asked Tita Amillia.

Doon ko nakita ang pagbago sa ekspresyon ng mukha ni Tita, 'yung gumaan pero napalitan na naman ulit ng panibagong lungkot.

"What happened mommy?" tanong niya pa..

Hindi nakasagot si Tita Amillia sa tanong ni Time sa kanya. Pinili ko nalang ding hindi umimik. I'm not the one who can answer his question, kaibigan lang ako ni Ajiha, and I'm not sure if they will take it easily since, Ajiha, is not longer breathing.

"Where's Ajiya?" tanong iyong ng isang matandang lalaki na kasunod ni Time na papasok din.

"Philip? W-Why..., are y-you here?" nauutal na tanong ni Tita.

I saw the tension between them, so as response nag-excuse nalang ako sa kanila. I don't want to see those kind of scenario, kasi ayaw kung maging ganun din ang tagpo kapag ako na ang mawala dito sa mundo. "Where's Ajiyaa?" tanong ni Time, sa akin.

Tumingin ako sa kanya, may nagbabagsakan luha sa kanyang mga mata. Ito 'yung rason kung bakit ayaw kung masaksihan ang mga rebelasyon kasi ayaw kung makakita ng taong umiiyak mismo. Hindi ko kayang mangi-usap ang kanilang mga mata, konsensya at katatagan dahil sa may nawala o kaya may nang-iwan na.

"S-She's...," I trailed 'cause I knew I'm not the one who can tell it to him. "G-Gone,” dagdag ko na tuluyang pagkawala ng mga luha sa mata niya kasabay ng panunubig ng mga mata ko.

"No!" he shouted and it echoing.

Napansin ata ng mga nurse na sumigaw siya, napahawak nalang din ako sa mga tenga ko. This so much for him, I know, kung pwede ko lang siyang yakapin gagawin ko, but I don't know how to respond, in the first place I don't know him. "She's no longer breathing," saad ko.

Sumilay ang tingin niya sa akin. Pinunasan niya iyong luha niya at ngumiti sa akin na akala mo walang nangyari. Na walang nawala.

"S-Sorry," paghingi niya nang tawad sa akin.

I can feel his pain right now.

"Mahirap din sa akin ito, she's my best friend here. Ajiya, is my good friend, she's the one I can talk to if I had bad times, and I had good times," kwento ko pa.

Napaupo siya sa sahig habang tumitingin sa siling sa taas. Gulo-gulo na rin ang buhok niya dahil sa pagsasabunot nito sa sarili.

"Timer, let's go," maawtoridad na sabi 'nung lalaki kanina. I think that's his father.

They look the same feature.

"D-Dad, I wanted to see her?" Timer asked his Dad.

"Let's see her, let's go!" sabi pa nito at mugto na rin ang mata. Nabaling iyong tingin niay sa akin. "How about you?" tawag tensyon niya sa akin. "Laspiranza po," pakilala ko.

"Okay, Hija Laspiranza, I heard that you and Ajiya are friends, aren't you going with us?" tanong niya.

"I'm fine here, Tito," nahihiyang saad ko.

Timer also looking at me, nakatayo na siya ngayon at tinignan ako sa mukha.

"No, Amillia told me that you wanted to see her, let's go," he said before his son looked at him. "Taymer, guild her," utos ng Daddy niya.

"No, I'm fine here Sir," sabi ko at hawak hawak pa rin itong lagayan ng dextrose ko.

"Taymer can help you with that," untag nito at nauna nang maglakad. "Call me Tito, since you were friends with my princess," malungkot nitong wika. "Okay, Tito," sabi ko.

Tumingin ulit si Timer sa akin, hindi ko alam kung bakit parang gumaan iyong mukha niya.

"Laspiranza right? You should be her best friend?" tanong niya. "Palagi ka niyang ikwenekwento sa amin, kapag bumibista kami, kapag may family gathering at kapag sinasamahan ko siya dito sa hospital," kwento niya pa.

"Yes, Ajiya is very kind person. She can understand you. And you can talk to her if you want to, she's always available or have time if you want to. 'Di na ako nagtaka kung bakit marami siyang kaibigan kasi siya iyong palakaibigan dito sa amin," kwento ko sa kanya.

He help my dextrose and push It so that we can walk through the morgue where Ajiya, is there lying lifeless.

"She should be, because she's my sister, hindi ko na 'yun nakasama sa bahay kasi kailangan niyang magpagaling. Hindi na niya naranasan ang kung paano mamuhay ng walang inaalalang kalagayan. Hindi na niya naranasan makalabas, maglaro at gumala kasi may sakit siya,” dagdag niya.

Nung nasa paliko na kami ay tumigil siya sa paglalakad.

"What?" tanong ko sa kanya. Nakatingin lang siya sa akin at walang sinabing naglakad nalang.

"I am Taymer Elizer," pakilala niya sa akin.

"Yeah, I heard..., Timer," nahihiyang sabi ko.

"Not Timer, as in TAYMER," sabi niya at inisa isa pa ang bawat letra ng pangalan.

Tumawa ako dahil sa pagka-misenterpret ko sa pangalan niya. Pareho lang naman ng meaning, sadyang tagalog name lang talaga ang sa kanya.

"Laspiranza Mabinay," pakilala ko.

"Nice meeting you," he said while trying to lighten his mood.

"Uhm..., it's nice meeting you too, Taymer," I said.

***