OFFICIALLY MARRIED TO MY BIAS
CHAPTER 70: SURPRISE

DASURI

Napamulat ako bigla nang maalala ang naging usapan namin ni Kai kagabi.

"Hubby? Kai?" sinubukan kong kapain 'yung kabilang parte ng kama pero mas lalo kong naalarma nang marealized na wala na kong katabi. Halos lumuwa naman ang aking dalawang mata nang mapansin ang orasan sa tabi ko. "KIM JONG IN!!"

I dialed my husband's number. Ilang beses ko na itong tinawagan pero puro isa lang ang sinasabi nito. 'The number you have dialed is busy as this moment. Please call again later. ANAK NG PUSA!!! TALAGANG GINAGALIT AKO NG ASAWA KONG 'TO AH?! Ayaw nya kong isabay? Pwes, kaya kong magcommute mag-isa!! Grrrr.

"Para po! Salamat!" nagmamadali akong umakyat nang bus.

Akala ko talaga ay hindi ko na iyon maabutan pa. Wearing my simple preggy pink dress with matching small pink shoulder bag. May dala-dala rin akong dalawang lunch box kung saan nakalagay ang niluto kong curry para sa amin ng asawa kong si Kai. Akala nya ba papipigil ako sa gusto ko?

Pwes! He's wrong.

"Aigoo! Napakaganda mo namang buntis. Ilang buwan na ba iyang dinadala mo?" Napalingon ako sa matandang babae na katabi ko sa upuan ng bus. Nasa tabi sya ng "Pitong buwan na po. Hindi lang po gaanong halata kasi maliit po akong mabuntis." Nakangiti kong pahayag habang hinahaplos ang aking tyan.

"Dalawang buwan na lang pala ay lalabas na iyan. Yan ba ang panganay?" usisa nitong muli.

"Eto nga ho,"

bintana.

"Aba'y saan ka ba pupunta't mukhang wala kang kasama? Sa kalagayan mong iyan ay hindi ka dapat naglalabas nang mag-isa. Nasa'an ba ang asawa mo?" bakas sa mukha ng matanda ang pagaalala.

"Ayos lang naman po ako, kaya ko pa po naman. At saka, pupuntahan ko nga po 'yunga asawa ko e kaya ko nakaayos ng ganito. Dadalhan ko sya ng tanghalian para sabay kaming kumain." Ipinakita ko pa ang hawak-hawak kong lunch box. "Kung gayo'y mag-iingat ka na lang iha. Sa mga panahon kasing ganyan dapat ay lagi kang may kasama. Oh sya, ako'y bababa na." tumayo si lola at naglakad na pababa ng bus.

Hindi naman nagtagal ay may mga umakyat pang mga pasehero. Tatlong kababaihan na nakasuot ng business attire. Mga empleyado siguro sila ng isang malaking kumpanya.

"Did you hear the news? Kahapon daw 'yung first day ng bago nating President?" umusod ako sa tabi nang bintana para may maupuan man lang kahit 'yung isa sa kanila. Pero kahit ganon pinili parin 'nung tatlo na tumayo na lang. Ayaw ba nila ko katabi?

"And guess what? Ang bali-balita ay napaka-gwapo daw talaga," hindi ko maiwasan na makinig sa usapan nila.

"At eto pa, hindi lang daw iyon anak mayaman. Akalain nyong isa daw iyong sikat na idol? Mas pinili nyang patakbuhin muna ang kumpanya nila at naglie-low sa pagaarista."

Teka nga, hindi naman siguro si Kai 'yung tinutukoy nila 'no? Sinubukan kong sulyapan yung isa sa kanila. Naglabas ito ng face powder at saka nag-ayos.

"Ibig sabihin hot nga talaga!! Gosh, I can't wait to see him na. Swerte ko siguro kung matipuhan ako ni Sir, Akalain mo 'yon, Mayaman na, gwapo at talented pa. Total package!!" "Gaga! Buti sana kung patulan ka 'non. Baka nga may girlfriend na 'yon. Or worst, may asawa na."

"Makakatanggi ba sya sa alindog ko? Haha." Sabay tawanan nang tatlo.

Napailing na lang ako sabay ayos ng upo. Dahil sa mga kagaya nila kaya gusto kong maging secretary ni Kai e. Meron at meron talagang mga ahas sa paligid dapat lang na maging maingat.

"Pero kung talagang may maswerte sa atin. Si Ms. Jung 'yon, akalain mong sya pa ang napiling secretary? At kung meron mang matitipuhan si Sir sya na 'yon. Maganda na matalino pa. Tapos lagi pa silang magkakasama. Haaaaay. Sana ako na lang sya."

"You wish! Tara na nga, late na tayo. Lagot naman tayo kay Sir. Song nito e." nagmamadaling bumaba 'yung tatlo. Sinundan ko naman sila nang titig hanggang sa mapansin kong dapat na rin pala akong bumaba.

"Hala, Manong! Saglit! May bababa pa," nagmamadali akong tumayo at naglakad palabas ng bus.

"Salamat po! Pasensya na sa abala," Muntik na 'yon! Kakapakinig ko sa usapan nung tatlong babae muntik pa kong lumagpas. Chismosa ko kasi e. haha.

Habang nilalakbay ko ang daan patungo sa building ng kumpanya namin. Hindi ko maiwasang mapangiti. Ano kaya magiging reaksyon ni Kai kapag nakita nya ko ngayon. Sigurado magugulat 'yon. Hoho. "Um, Excuse me, miss. Hindi po pwedeng pumasok sa loob ang hindi empleyado." Harang sa akin 'nung guard.

"Huh? Eh, bibisitahin ko po 'yung asawa ko." Pagpapaliwanag ko naman.

"May ID ka ba? O kahit ano man lang katibayan na dito nga nagtatrabaho ang asawa mo?" Umiling-iling naman ako.

Hindi ko naman kasi akalain na hindi ako papapasukin sa mismong kumpanya ng mga magulang ko.

"Pasensya na pero hindi talaga pwede. Padaanin nyo muna po 'yung mga papasok," wala akong nagawa kundi ang tumabi na lang. Sinubukan kong kunin 'yung cellphone ko kaso naiwan ko pala sa bahay. Aisst. Kung minamalas ka nga naman.

"Kuya, payagan mo na ko. Asawa ko ng presidente ng kumapanyang ito. Dasuri Kim, 'yan 'yung pangalan ko. Kahit itanong mo pa mismo sa president nyo. Promise, hindi ka mapapahamak."

Sinubukan kong kumbinsihin si kuya kaso mukhang nagaalanganin parin sya e. Napansin ko naman 'yung tatlong babaeng papasok na sa loob. Halatang natatawa sila sa mga sinabi ko.

Sila 'yung mga babae sa bus ah. Dito pala talaga sila nagtatrabaho.

"Teka miss," sabay hablot ko dun sa unang babaeng papasok. 'Yung naglabas ng face powder kanina sa bus.

"Pwede ba kong makahiram ng cellphone mo? Tatawagan ko lang 'yung asawa ko. Naiwan ko kasi 'yung phone ko e." pakiusap ko rito.

Nagkatinginan naman 'yung tatlo. "Pahiramin muna, tignan natin kung nagsasabi talaga sya ng totoo." Medyo may halong pangungutya na sabi nung kasunod nya. Hindi ko na lang pinansin 'yon. Need ko talaga ng tulong nila e. "Here," inilabas nga nya 'yung phone nya at inabot sa akin.

"Salamat." Saad ko saka nagmamadaling dinial 'yung number ni Kai.

"Sagutin mo please," nakailang ring na kasi pero wala paring sumasagot. Takte. Hindi naman siguro ko mapapahiya dito 'no? Pati kasi si kuya guard nag-aabang sa mangyayari.

*The number you have dialed is busy as this moment. Please try again later...* *The number you have dialed is busy as this moment. Please try again later...*

*The number you have dialed is busy as this moment. Please try again later...*

Oh shoot! Kung sinuswerte ka nga naman. "Hay naku, dapat talaga hindi ka namin pinag-aksayahan ng oras e. Buntis ka pa naman." Sabay tawanan ng nung tatlo. Nagsasabi kaya ako ng totoo.

"Akin na 'yung phone ko!" hahablutin na nya sana sa'kin 'yung phone nya pero nagmatigas ako,

"Pwede bang pa-dial pa ng isa? Baka kasi nagcr o busy lang sya." Pagmamakaawa ko.

"No way!"

"Last na 'to promise!" Naghilahan kami sa cellphone dahilan para masagi nya 'yung dala-dala kong lunch box.

"Yung curry ko!!!!" sigaw ko nang matapon ito sa damit ko. Pinaghirapan ko pa naman ang pagluto nito. Huhu.

"Bagay lang sa'yo 'yan. Ayaw mo pa ibalik 'yung phone ko. Kung di ka lang buntis. hay naku!" naiiritang pahayag 'nung babae. Napatingin naman na sa amin 'yung lahat ng tao sa paligid pati na 'yung mga empleyado sa loob ng ground floor. "Hindi ka man lang ba magso-sorry sa pagtapon ng curry ko?!" naasar ko na ring pahayag.

"At bakit ako magso-sorry? You deserved it."

"Pasensya na Mrs. pero kailangan mo talagang umalis. Nakakasagabal ka na sa mga empleyado dito." Singit nung guard.

Lumingon ako sa paligid at mukhang tama nga sya. Ayoko naman gumawa ng iskandalo kaya huminahon na rin ako. Nakita ko pa ang pagsmirk nung mga babae bago tuluyang pumasok sa loob. Tss. Makikita nyo, makakaganti din ako sa inyo.

"Sige kuya, aalis na ko. Pasensya na sa abala pero hindi ako nagsisinungaling asawa talaga ko ng President nyo." Saad ko sabay ayos sa damit kong natapunan na nung curry. Sayang 'yung curry ko. "Oo na, naniniwala na ko sa'yo. Pero bumalik ka na lang sa susunod. Tignan mo itsura mo, nadumihan na yang damit mo. Mabuti pa umuwi ka muna sa inyo at magpalit." suhestyon pa ni kuya. Pupulutin ko na sana 'yung lunch box kong bumagsak sa sahig nang makaramdam ako nang pagkirot sa aking tyan. Napahinto ako at napahawak rito. "Ah-aray," bulalas ko.

"Oh, iha. Anong nangyayari sa'yo?" nagaa-lalang pahayag ni kuyang guard nang mapansin ang kalagayan ko.

"K-Kuya... aaargh. A-ang sakit ng tyan ko," napakapit pa ko sa kanya dahil sa sakit.

Takte baby! Anong nangyayari sa'yo. Nagpaparty ka ba sa loob?! Pinapaiyak mo si mommy sa sakit e. Huhu.

KAI

"Um, Ms. Jung? Pwede ba kitang mautusan sandali?" tawag ko sa secretary kong papalabas na sana ng aking opisina.

"Sure Sir. Ano po ba iyon?"

"Nakalimutan ko pala 'yung phone ko sa kotse. Is it okay kung ikaw na lang ang kumuha? I just want to check if my wife called me or not." Pagpapaliwanag ko rito. "Here's my key." Inilapag ko sa mesa 'yung susi. Unti-unti naman itong lumapit sa akin.

Kukunin pa lang nya sana ito nang biglang magbago ang isip, "Ako na lang pala. Sorry to disturb you." Tumayo ako at kinuha muli 'yung susi.

"Are you sure, Sir? Willing naman po akong gawin 'yung ipinag-uutos nyo." Medyo gulat nyang pahayag. Hindi ko alam pero parang hindi ako mapakali e.

"Yes, you can go back on your work."

"Uhh.. okay," kahit nag-aalangan sumunod na lang si Ms. Jung at lumabas ng opisina ko. Di nagtagal ay lumabas na rin ako't dumiretsyo sa elevator.

"Dasuri... Dasuri... wala ka na namang ginagawang kalokohan di 'ba?" Sa basement area talaga ang destinasyon ko pero mukhang may pumindot ng button sa ground floor kaya bumukas iyon. Isasara ko na sana iyong muli nang may mapansin akong nagkakagulo sa bukana ng building. I decided to check kung ano ba iyon.

"What's going on?" tanong ko sa mga empleyadong naguumpukan sa entrance. Nagulat naman ang mga ito nang mapansin ang pagdating ko.

Just a heads up: Narugi.com is the only place to read the complete version of this book for free. Don't miss out on the next chapter-visit us now and continue your journey!

"M-May babae po kasi sa labas. M-Mukhang manganganak na," may halong kabang saad nung lalaki sa gilid ko. Lalo kong nacurious kaya naglakad pa ko palabas.

"Oy! Oy! Padaanin nyo si President Kim," sumunod naman ang lahat at nag-give way.

Pagdating ko sa labas medyo malayo pa 'yung lugar kung saan naroon 'yung pinagakakaguluhan nila. Napansin ko 'yung guard na sapo-sapo 'ang isang buntis na babae na namimilipit sa sakit ng tiyan. Nakailang hakbang pa lang ako nang bigla kong makilala 'yung babaeng sapo-sapo ng guard

"Dasuri!!!" bumilis ang hakbang ng mga paa ko. Kasabay nito ang mabilis na tibok ng puso ko.

I am so confused! Anong ginagawa ni Dasuri dito?! At bakit namimilit sya sa sakit? Don't tell me....

"Kai? Kai!! Argh!!" kitang-kitang ko kung paano mamilipit si Dasuri sa sakit. Dali-dali ko naman syang kinuha mula sa braso nung guard.

"President Kim?!!" gulat na gulat ito nang makita ko sa harap nya. Hindi ko naman ininda 'yon at nagfocus sa asawa ko.

"Hubby... 'y-yung tiyan ko ang sakit..." maluha-luha nang pahayag ni Dasuri.

"It's okay. Just calm down." Sinubukan kong pakalmahin sya. Ayokong ipahalatang kinakabahan na rin ako sa mga pangyayari.

"S-Sir, asawa nyo po pala talaga sya? S-Sorry hindi ko sya pinapasok kasi akala ko nagsisinungaling sya." Pagpapaliwanag nung guard hindi ko naman inintindi iyon. Kailangan ko nang dalhin ang asawa ko sa ospital. "Here's my key. Get my car and bring it here." Utos ko rito.

Dali-dali naman nitong kinuha 'yung susi at tumalima sa utos ko. Lahat naman ng mga empleyado ay sa amin nakatuon. Para bang nanunuod sila ng drama.

"Are you okay? Just breathe in and breathe out. Kaya mo 'yan, nandito lang ako."

"S-Sobrang sakit na talaga nya hubby," gusto ko mang bawasan 'yung sakit na nararamdaman ni Dasuri but I can't do anything.

Hindi ko rin maintindihan what's really going. Nasa ika-pitong buwan pa lang naman sya nang kanyang pagbubuntis, Hindi ba masyadong maaga para mag-labor sya? "Arrrgh.. h-hubby.."

Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak nito sa damit ko. Kasabay ang pagdaloy nang tubig sa kanyang binti patungo sa sahig.

"Fuck it" bulong ko sabay buhat sa kanya. I really NEED to bring her to a hospital.

"Sir, nandito na po 'yung kotse nyo." Humahangos na pahayag nung guard. Mabuti na lang at dumating na rin sya.

"Open the door!" agad kong pinasok si Dasuri sa passenger seat.

She keeps gasping for air. Inayos ko naman ang seatbelt nya at nagmamadaling pumunta sa driver's seat.

"Oh my gosh!" naulinigan kong wika ni Ms. Jung nang dumating sya sa kinaroonan naming.

"What's happening sir? Saan kayo pupunta?" He tried to stop me.

I didn't bother to look at her. Pumasok ako sa loob ng kotse at binuksan ang makina nito.

"Paano po 'yung mga meetings nyo today?!" nakatayo na ito sa gilid ko.

"Cancelled everything!" sagot ko sabay paharurot sa kotse.