Wildest Beast (Hillarca Series 01)
CHAPTER 19

HAPPY

Alam ko na hindi sapat ang sorry para patawarin nila ako. Tama naman si Lucas, kung hihingi ako ng kapatawaran si papa dapat ang may karapatan.

"Hindi ka naman ganito Azeria! Dahil ba sa lalaking 'yon ha?!" hindi ko gusto na ibaling niya sa iba ang nagawa ko. Agad akong humiwalay kay Red at tinignan si Lucas, tiim ang bagang nito.

"Ako ang may kasalanan, I left him too...Lucas," umiiyak na saad ko. "I-Iniwan ko rin siya..." it's my entire fault. Ngayong nasasabi nilang nagawa ko lang ang bagay na 'yon nang dahil kay Rezoir, nasasaktan ako. Napapikit ako, alam ko talagang mali ang nagawa ko. Kung hindi ko ipapaintindi sa kanila, hinding hindi nila ako maintindihan. Kaya nagpasya ako, para maintindihan ang isang tao dapat alamin muna ang kuwento. Humugot ako ng malalim na hininga, pinunasan ko ang mga luha ko at pilit na kinakalma. Kailangan kong kumalma dahil buntis parin ako.

Pinakatitigan ko silang tatlo. Kahit...malabo, malabo mang maintindihan nila ako. Mas mabuti pa ring malaman nila ang dahilan ko.

"I-I really want to be here in Manila not because I badly want to become an independent," mapait akong ngumiti. "My mother, in her entire life she lives here. I know, I am sorry if this will upset you...but I want to do the things she did. Narinig ko na," parang may nakabarang matigas na bagay sa aking bara. "she works as secretary too. I know, ilang ulit niya nang sinabi sa akin na hindi ko kasalanan kung bakit siya nawala. Even though, I can see my father lovingly stare at me...pero kita ko pa rin ang sakit." "A-azeria..."

"I'm badly sorry to him," kahit anong pilit ko na pigilan ang mga luha ay hindi ko kayang kontrolin ang mga mata. "because of me, mama need to sacrifice. I didn't dare to tell this to papa, dahil nasa utak ko...maybe it will be fine if I'll draw away a single line between us. But I guess I am really bad on taking a decision huh..." pagak akong natawa. I look at them, hindi na mabasa ang kanilang mukha. Umiling iling ako sa kanila.

"His never been a part of my plan, but I-I fuckin' fall in love with him hard. Na ginusto ko ng manatili na lang rito, but when everything went haywire. I left. I don't have the strength and courage to going back at home, dahil takot ako...takot akong aminin na all the things I did was nonsense. Na ako lang rin ang nagpapalabo sa lahat."

"D-don't say that. Naiintindihan ka namin, we are." si Red. Mas napaiyak ako nung lumapit na rin sina Lucas at Theo sa akin, they are crying too. And now they are the one who's asking a sorry to me.

Forgive and forget. These two words are what we need right now, they will forgive me and forget everything upon settle all the things that misleading. Hindi gano'n kadali, pero ngayong kulong ako sa mga bisig nila. Ang kay papa na lang ang aking inaalala, partly, hindi lang siya. Dahil lahat sila ay aking pinag-alala, kasama na rin ang mga tao sa hacienda. Siguro minsan sa buhay ng tao, ang mga taong nakikita natin na palatawa at masaya. Hindi natin alam, sila pala iyong mga taong mas kinakailangan ng makakasama.

Ganoon rin sa akin, ako iyong taong masasabi mong malakas at matapang. Pero may kahinaan, lahat ng tao may kahinaan. Kumbaga kung may maiiba man, siguro sa version o ika nga point of view.

Nagtagal kami ng ilang oras sa opisina ni Theo. Tama ang kutob ko, kaya naroon rin sina Lucas at Red dahil sinabi ni Theo na bumalik na ako. Pagkabukas ko ng pinto ay nagulat pa ako nang makita na nakatayo lang sa labas si Rezoir. Agad itong umayos sa pagkakatayo nang makitang lumabas na kami.

"Did you wait for me?" gulat na saad ko. Hindi ito sumagot sa katunayan ay hinawakan nito ang aking mukha, ani mo'y may hinahanap na iba.

"You cried." He pointed out. Agad ko namang hinawakan ang kamay niyang nasa pisngi ko, at agad ko itong tinanggal. But our hands are still intact, I smiled at him.

"I'm fine," ngumuso ako. Napatingin ako sa sekretarya ni Theo na papunta sa amin. May hawak itong mono block, ngunit nang makitang nasa labas na kami at nakatayo. Agad itong lumiko at bumalik sa kung saan siya galing kanina. "Why are you standing here? You could wait at lobby, you know." Napatikhim ang mga pinsan ko sa likuran. Mabilis namang uminit ang pisngi ko sa biglaang pagtikhim ng mga ito, pinapatigil ako kaya 'yon ang ginawa ko. "There is a cake in the pantry, Azeria, go and eat it. For now, let us talk to him alone."

Sa sinabi nila ay agad ko silang hinarap. Ngunit nang makita ko na desidido silang kausapin ito, sa huli tumango ako. Hinalikan naman ako ni Rezoir sa noo, sabay bulong sa akin na huwag mag-alala. Tumango lang ako sa kanya, at agad silang iniwan. Ngunit hindi ibig sabihin ay hindi na ako nakaramdam ng kaba, tulad ng sabi ni Theo ay sa pantry ako pumunta.

Naabutan ko pa ang sekretarya nito, na kahit ngayon ni hindi ko pa alam ang pangalan niya. Nang mapansin ang presensya ko ay agad nitong binaba ang tasa sa mesa.

"Ma'am Azeria!" gulat na bulalas niya. Nginitian ko siya at mas pumasok pa.

"Hello, did I bother you?" umiling ito.

"H-hindi po, uhm, ano ang gusto niyo...ako na lang ang kukuha!" natawa ako at umiling.

"It's okay, I can handle." Nakatayo parin ito at pinagmamasdan ang bawat galaw ko. Maganda ang sekretarya ni Theo, kung sakali mang ligawan siya ng pinsan ko. Matutuwa ako kung siya ang taong seseryosohin niya, kasi nakikita ko namang mabait siyang tao.

Bitbit ang cake na lumapit ako sa mesa, agad ko siyang sinundan ng tingin nang bigla itong lumapit sa mga kagamitan. Iyon pala ay kumuha ito platito, I murmured thank you. Inaya ko siyang kumain pero ang sabi ay busog pa siya. Mabuti na lamang at hindi niya ako iniwan ng tuluyan, I'm enjoying the cake while she's quietly sipping her coffee.

"Do you mind if I ask your name?" napaawang bigla ang bibig niya. "If it's okay with you of course."

"A-ayos lang ma'am," nauutal na aniya. Tuloy ay nagdududa na ako sa mga nasasabi ni Theo, sa natatandaan ko ay base sa paraan ng pag kwento niya. Masungit ang kanyang sekretarya, ngayong kaharap ko ito. Bakit tila hindi ko makita ang katangiang binanggit ni Theo? O di kaya, sadyang ganito lang talaga siya pero hindi nakokontrol ang sarili kapag ang pinsan ko na ang kaharap niya. It just seeing myself, when I'm still secretary walang araw 'ata na hindi ko nabubugahan ng apoy si Rezoir.

"Why do you keep on smiling?"

"Bawal na rin po ba ang ngumiti sir? Mas mabuti nga na nakangiti ako, para naman matuwa rin ang mga investor."

"Exactly! You're gaining too much, and I hate it!"

"E' di huwag niyo ako tignan, ang daling solusyonan!"

Napangiti ako sa tagpong naalala.

"L-Lucia, my name is Lucia Miss. Azeria."

"Lucia," calling her name. "such a great name." I was complimented.

"T-thank you ma'am." Nahihiya niyang saad.

"Just call me Azeria, Lucia. I am not working here, no need for formality."

"But still your cousin of my boss and the granddaughter of the big boss."

"Right." I say's. Upon hearing the word big boss, isa-isang pumasok sa utak ko ang mga pangalan ng mga tito at tita ko. I wonder if they are still in Romblon, I forgot to asked about it to my cousins. Napatitig ako kay Lucia, sometimes all the agenda is firstly arrived at her position. Secretary. Hindi naman siguro imposible na wala itong alam, that's why I decided to asked her.

"Did you perhaps go to Romblon?"

"Ibig niyo bang sabihin ma'am, sa hacienda niyo po?" agad akong tumango. "Hmm, opo. Sa katunayan nga agad kaming lumipad patungo ro'n, nang malamang nawawala ka nga. We stay there at exactly five months." Laglag ang panga ko sa sinabi niya. "F-five months?"

"Yes. We're tracking the changes in the investigation, about where you could have been. But now that we'll know the truth, we are not expecting you to spend your time on an island. Hindi minsan pumasok sa isip nila na sa isang isla ka mapupunta."

She's right, knowing my family they may be shocked to know that I went to the island. Yes, I love the beach but live in an isolated place. Hindi. Alam nilang hinding hindi ako pupunta sa gano'ng klase ng lugar, but the reality is I am. For the past few months, I have lived on an island.

Just a heads up: Narugi.com is the only place to read the complete version of this book for free. Don't miss out on the next chapter-visit us now and continue your journey!

"H-how is my father? Would you mind if you tell me what happened that day when I went out of the blue, would you?" "S-sure."

Pagkatpos ng kanyang kwento, kahit papaano naging sapat naman ang mga nalaman ko. Oo, nakaramdam ulit ako ng pagsisisi. Pero konting tiis na lang rin naman, makakahingi na rin ako ng tawad sa kanila. Dahil nanatili ang mga tita at tito ko sa hacienda, nung mga panahong ginawa naman nila ang lahat pero hindi parin nila ako mahanap. Nagpasya ang mga itong umuwi na, sa pilit na rin ni Papa. Ngunit nang masabi ni Lucia na halos gabi-gabi ng ana naglalasing si Papa, naiiyak na naman ako. Hindi palainom si Papa, umiinom lang kapag hindi na nakakaya ang problema. Ang malamang lagi itong umiinom, tiyak na palaging masama ang loob ni nana Roda.

May mga pagkakataong umiinom si Papa noong bata ako, at sa bawat pagkakataong 'yon palagi kong naririnig ang mga katagang 'to kay nanay Roda.

"Hindi masama ang uminom, pero sana huwag naman araw-arawin. Sumasama ang loob ko kapag alam kong nilulunod mo ang sarili sa alak."

Alam ko ay may history si nana Roda pa tungkol sa alak. Ayaw na ayaw niyang nakakakita ng mga taong, alak ang naging sagot sa pantanggal sa problema. Kaya kapag umiinom si Papa, minsan pa ay talagang itinatago na ni nana. Pero ngayon na nalaman kong laging umiinom si Papa. Kung gano'n, hindi kaya ni nana na patigilin si Papa. O kung siguro dahil na rin sa masama ang loob niya sa akin, kaya hinahayaan na lang si Papa. Kung 'yon ang paraan, para kahit papaano ay gumaan ang kanyang dinadala.

Siguro nga.

"We will be expecting you tomorrow then." Wika ni Theo habang ang paningin ay na kay Rezoir.

"It's my honor to meet your clans, Tacata."

"And so we are, Hillarca." seryosong sagutan naman nilang dalawa na hindi ko mapigilang hindi mapakurap. Agad ko namang nakuha ang pinag-uusapan nila, pero hindi ko naman inaasahan na bukas ko na ulit makikita sila Papa. Gusto kong magsalita pero naumid na 'ata ang dila ko, dahil na rin sa gulat kung gaano kabilis ang takbo ng oras.

Lumapit sa akin sina Red, Lucas at Theo.

"See you tomorrow then." wika ni Red. Kahit nagulat pa sa naging pasya nila, sa akin ay tama naman ang kanilang ginawa. Sa susunod na buwan ay manganganak na ako, kaya mas mabuti rin naman talaga na ipaalam na rin sa pamilya ko. "N-nasabi mo na ba kay papa?" siguro bago pa kami pumunta dito ay nasabi na rin nila kay Papa. Hinalikan ako nito sa noo.

"Huwag ka ng mag-alala Azeria. Magiging maayos rin ang lahat." aniya. Pero hindi ko magawang kumalma. Hindi ko alam, hindi ba dapat gumaan ang pakiramdam ko? Kasi nag effort pa sila na kausapin si Rezoir, na sa kabila ng mga nangyari. Ako pa rin ang kanilang inaalala, akala ko nga hindi na nila ako mapapatawad. Na mahirap na akong salubungin ng isang yakap.

"Tito Cessair will understand you, Azeria."

Will he?

I know sometimes being a pregnant, I've been insensitive this past few months. Ngayong nangyayari na lahat ng gusto ko, bakit tila hindi mapakali ang pagtibok ng puso ko? Nanlalamig rin ang mga palad ko, muli ay nakatingin ako sa kanilang tatlo. Tila bigla...gusto kung umatras pero hindi ko magawang sabihin. Tahimik ko silang pinagmamasdan na apat, may kung ano silang pinag-uusapan marahil tungkol sa agenda kinabukasan.

MALAWAK ang pagkakangiti ni Reign nang sabihin ni Rezoir ang tungkol sa plano ng mga pinsan ko. Na bukas nga ay maghaharap ang pamilya naming dalawa, kahit pa na narito na ako sa kanilang tirahan. Kung tutuusin hindi na dapat ako mangamba, dahil maluwag nila akong tinanggap kahit pa may pangyayaring hindi maganda. Ganito naman talaga ang pagkakakilala sa kanilang mga Hillarca. Mabait, at matulungin -all of the good traits ika nga ng iba. Nasa kanila na, kaharap ko ang buong pamilya ni Rezoir.

Hindi ko alam kung may dumi ba ako sa mukha, pero kanina pa nakatingin sa akin ang kanyang ina. Na ani mo'y gusto akong kausapin nang masinsinan, it's all written to her face. Kaya pagkatapos ng hapunan ay hindi na ako nagulat nang lapitan ako nito. Tahimik na ibinaba ng kasambahay ang tsaa sa mesa, nginitian ko siya ng mapatingin ito sa akin. Marahan namang kinuha ni Madam Serena ang kaniyang tasa, and she take a sip to her tea. I'm just observing her, sa kanya nakuha ni Rezoir ang pilik mata at ang labi nito.

"How's Don Vicente hija? Is he okay?" hindi ko lang inaasahan na si lolo agad ang tatanungin nito.

"A-ayos lang po siya." may pag-aalangan sa boses ko. Dahil nga, hindi ko pa siya nakikita dahil hindi pa naman ako umuwi sa hacienda. Ang pag-inom sa tsaa ang naging paraan ko, para hindi niya ma pansin ang pag kailangan ko.

Just a heads up: Narugi.com is the only place to read the complete version of this book for free. Don't miss out on the next chapter-visit us now and continue your journey!

"I'm glad to hear that. How about you? Are you okay? Are you comfortable here?"

"I-I'm fine madam." Nauutal na sagot ko, namilog naman ang mata nito.

"M-madam?" she stuttered. And then she gasps. "Oh dear! Dare to call me that in front of my son, mind you...he will be flustered!" natatawang aniya. Agad naman akong namutla sa sinabi niya. Wala sa oras akong napatingin sa loob, kung nasaan sila Rezoir at ang kanyang mga kapatid. Kasalukuyan silang umiinom, maybe he felt my stare. That's why he looked at this way, when our eyes met. He mouthed 'I love you'. Kaya wala sa oras na napangiti ako.

"I never thought...this day will come. Na mag seryoso na ang panganay ko, and I never imagined...that it is because of you. A Tacata, sa dinami daming babae sa mundo. Why you?" hindi agad ako nagsasalita sa sinabi niya. Kinabahan rin ako sa pagbabago ng kanyang timpla, she looked me straight in the eye.

"I'm praying that this day will be eventually come, but not the person I am expecting other than one."

"W-what do you mean...? Ano ang ibig niyong sabihin."

"I can see in your eyes how you love my sons and also I can see it from too...how much he loves you. Now that you're carrying my first grandchild, I want to know how will Cessair will react to these."

Now that she's talking about my father- my father! Kung gano'n, nanlalaki ang mata ko sa sinabi niya.

"A-ano ang ibig niyong sabihin?"

"I want to protect you, I thought Israel is just up to revenge. Seeing you here, carrying his blood. I want to protect both of you...but I just don't know how," humigit ito ng napakalalim na hininga. Hinawakan niya ang aking kamay, at masuyong hinaplos ang buhok ko. "I'm happy to see you grow into a fine woman, Azeria." before I can utter a word. She stops me. "You will understand what I am talking about... tomorrow. All of your questions will be answered tomorrow." "B-but-"

"Hey ladies," lumapit si Rezoir sa mama niya. And then he gave a kiss on her head, ako naman ay hindi mapakali dahil sa mga salitang naririnig sa kanya. Gulong gulo ang utak ko, mas gumulo pa lalo dahil ayaw niya akong bigyan ng kasagutan. "It's a bit late now, well go now. You too mom, rest too."

"Don't mind me, I will wait your dad. May katawagan lang ito saglit," napatingin sa akin ang mama niya at nginitian. Hindi ko naman magawang ngumiti. "Don't think too much darling, whatever happens tomorrow...I promise it is just needed to happen for us to fix." may kahulugan na hayag niya. Nakakunot noo naman si Rezoir.

"What is it? Are you in emotional talk?" seryosong aniya?

"It's nothing. You two should rest now, don't mind me. Ayan na ang papa mo." sabay turo niya kay Sir Horace na pa punta nga dito sa amin. Kahit wala sa sarili ay nakuha ko pa namang mag goodnight sa kanilang mag-asawa. "Are you okay?" tanong ni Rezoir habang paakyat kami pa punta sa kuwarto nito. Nang makarating kami sa kanyang kwarto ay nasabi ko na sa kanya ang inaalala ko.

"I don't know, I just have a bad feeling about it." Giit ko.

"Baby. Maybe you just nervous to see again your family, and why are you feeling afraid? Walang mangyayari." Sa sobrang frustrated ko, hindi ko mapigilang hindi maiyak. Hindi ko rin masabi sa kanya ang sinabi ng mama niya, dahil ayoko namang mag mukhang pinapasama ang mama niya. Pero kahit balik balikan ko namang ang naging pag-uusap naming kanina, hindi ko alam kung pinagsasabihan ba ako nito o binabantaan.

Pero parang pagbabanta sa akin ang dating ng mga salita, idagdag pa na nabanggit niya rin si papa. Na hindi ko naman inaasahan, alam ko namang sa Romblon rin talaga sila galing rin. Magkalapit ng ilang metro ang hacienda namin pa punta sa hacienda nila, kaya alam kong maaaring magkakilala sila ni Papa. Pero bakit parang ay dapat akong malaman?

Akala ko ba maayos na ang lahat? Ano na naman ba 'to? Tuloy takot na akong harapin ang bukas...mapait akong napangiti. I thought finally I will be happy, but it looks like unending problems are ahead of us. Hindi na ako nagsalita at yumakap na lang sa bewang ni Rezoir, sana kaya ko pa. kaya ko pang lumaban kahit mas mabigat na problema ang haharapin naming dalawa. Sana... maging maayos rin ang lahat.