Wildest Beast (Hillarca Series 01)
CHAPTER 22

TRUTHS

"P-papa..." tawag ko sa kanya. Humakbang siya palapit sa akin.

"Why are you crying?" kunot noo niyang aniya. "S-si M-mama..."

"W-what about your mom?" napahagulgol ako. Kahit pala wala pa ako sa tiyan ni Mama, may mga mabigat na bagay pala siyang dinadala. Nang makita ang bagay na nasa kamay ko. "W-what's that Azeria? Bakit ka narito sa ganitong oras? Anong hinanap mo?" tiningala ko siya.

"D-did tita Serena try to talk to you papa?" wika ko. Sa hindi niya pagsasalita, alam kong oo ang sagot niya. "I- I remember what she said...when I'm still kid. Sinabi niyang hanapin ko ang liham ni Mama na naipit sa paborito niyang istorya." Agad kong iniabot ang liham sa kanya na agad naman niyang kinuha. "And she's right, hindi nagsisinungaling si tita Serena, papa. And Mama didn't cheat on you, she just protected me...protect us." Agad niyang binuklat ang liham, pinagmamasdan ko siyang tahimik na binabasa ang liham ni Mama. Nalukot niya ang liham nang tapos na nitong mabasa ang kabuoan ng liham, isa-isang nagbagsakan ang mga luha niya.

"M-midori..." umiiyak na tawag niya sa pangalan ni Mama. Papa stared at me, his still crying like me. "I-I'm so sorry...oh ghod! Kahit sinasabi nilang hindi ka galing sa akin, sa puso ko...alam ko. Ramdam kong sariling dugo ko ang nananalaytay sa'yo, kaya... patawarin mo ako anak. Patawarin mo si Papa, kung sakali mang nasaktan ka..." umiiyak na wika niya. Nilapitan ko siya at agad siyang niyakap.

"N-no...papa...I am the who should says that. Kung hindi dahil sa akin...narito pa sana si Mama." Hinawakan niya ako sa aking pisngi. Umiling siya sa akin.

"Don't say that, walang may kasalanan. Hindi mo kasalanan, don't ever think that...Azeria." Aniya. Bigla ay naging matigas ang mukha niya. "We should talk to Serena...sila ni Horace lang ang nakakaalam sa kung ano ang totoo. Kung sana hindi ko pinairal ang galit ko."

"W-we can start over again...Papa."

"I'm so sorry cara mia, nang dahil sa akin...muntik ko ng ipagkait sa'yo ang buong pamilyang gusto mong itayo," hinalikan niya ako sa noo. Hindi maawat ang luha ko, pero sa pagkakataong ito alam kung tears of joy. "Galit lang ako Azeria... ngunit ngayong alam ko na ang totoo. Sising sisi ako...."

"P-papa..."

"Hindi ko alam na may ganito kang iniinda, kung sana isinantabi ko ang galit ko. Magiging masaya ka sana...sa puntong hindi mo gustong umalis sa hacienda."

"A-ayos na sa akin ang lahat Papa...hindi lang po ikaw ang may kasalanan. Ako rin...may kasalanan rin naman po ako sa inyo." "Kaligayahan mo lang ang hangad ko Azeria."

"I know papa."

"You can be together with that boy." Napangiti ako at tumango tango. Sa pagkakataong ito alam kung tapos na ang problema, magiging maayos na ang lahat. Okay na ang lahat. Kanina ay ayaw ko ng sumapit pa ang umaga, pero ngayon ay gustong gusto ko na. Hindi na ako makapaghintay na sabihin kay Rezoir na okay na ang lahat.

Nanatili kami ng ilang oras sa silid. Ibinahagi ni Papa ang mga bagay na nangyari sa kanila ni Mama, katulad sa liham ay iyon rin ang binahagi niya. Nang maalala nitong buntis ako, ay bahagya pa niya akong pinagalitan. Pero kalaunan ay inihatid rin ako nito sa aking silid. Pag ka higa ko sa aking kama, ay naging magaan na ang lahat. Nakatulog akong may ngiti sa labi.

HINDI ko lang inaasahan na maabutan ko ang mga Hillarca sa aming sala, nagtatawanan na kasama ang aking pamilya. Tuwang tuwa ako sa aking nakita, bahagya akong nahiya dahil ako lang pala ang wala. Lahat sila ay narito na, anong oras na rin kasi kagabi kaya hindi na nakakapagtakang nagising ako ng tanghali. Napansin agad ako ni Rezoir, sa pagtayo niya ay napatingin sa kanya ang mga iba. Nang sundan nila ang kanyang mata, alanganin ko silang binigyan ng ngiti sa labi. "How are you feeling?" tanong niya agad sa akin nang marating nito ang kinatatayuan ko.

"I'm fine. Rezoir, I-" he gave me a peck on lips.

"Don't say anything, everything's fine with me." aniya. Napatingin ako kay tita Serena na kasulukuyang kausap si Papa, may sapat na layo ang kinaroroonan nila. Pansin ko rin ang pag sulyap ni tito Horace sa kanila. Napangiti ako sa tanawin, tinitiyak ko na sa araw na rin 'to mismo ay kakausapin ko si tita Serena. Kinawayan ako nila Theo, Lucas at Red nang bumalik ang mata ko sakanila. Hindi ko alam kung anong oras pumunta ang mga Hillarca dito sa hacienda, pero sa nakikita ko ay parang walang alitan ang nangyari sa nagdaang taon. "Come on, I will cook you." Tiningala ko siya.

"It's fine, I'm sure nana Roda left something for me." napatingin ako ulit sa kanila. "I'm just going to eat, you can hangouts with them." Turo ko sa mga pinsan ko at ang mga pinsan niya. Agad siyang umiling sa akin.

"No baby, I will accompany you." Giit naman niya. Kaya hindi na ako umapela at hinayaan siya sa kanyang gusto. Naglakad kami pa punta sa kusina, naabutan naman namin si nana Roda.

"O' sakto at inire-heat ko na ang pagkain. Kumain ka na, bakit ka na naman ba tinanghali ha?"

"Nagbati lang kami ni Papa kagabi Nana."

"Pansin ko nga," napatingin ito kay Rezoir. "Noong unang tingin ko sa'yo akala ko hindi ikaw si Israel e', pasensya ka na hija ah. Wala akong nagawa nitong mga nakaraang araw, alam mo na." kunot ang noo. Ay pabalik balik ang tingin ko sa kanilang dalawa.

"Kilala mo si Rezoir nana?"

"Oo naman, nakalaro mo nga noon maliit ka pa." laglag ang panga ko sa sinabi niya.

"P-po?" utal ko.

"Oo!" tango niya. "palagi siyang pumupunta sa mga araw na wala si Serena."

"B-bakit wala akong maalala?"

"Your still kid that time baby, that's why you can't remember."

"Pero naalala ko lang kagabi ang tungkol sa pagkikita namin ni tita Serena e'."

"You do?" kunot noo niyang saad.

"Hindi naman na nakakapagtaka, kapag kasi hindi mo gusto ang tao...hinding hindi mo maalala ang mga araw na magkasama kayo." Napanguso si Rezoir at agad naman naubo si Nana. Hindi ko mapigilang hindi matawa. "Bakit mo namang nasabi na hindi ko siya gusto Nana?"

"E' palagi mo kaya siyang sinisigawan. It's a tie lang rin naman, hindi ka rin naman gusto noon ni Rezoir."

"Noon 'yon! Iba na ngayon!" segunda ko naman. Umiling lang si Rezoir at sinubuan ako. "Bakit? Mali ba ako? Bakit wala kang sinasabi?" reklamo ko. He smirks at me, at pabirong tinawanan naman ako ni Nana.

"I love you too baby." Wika niya. Pinagrelyohan ko siya sa mata, pero may ngiti na sa labi. Habang kumakain ako ay nagkwe-kuwento naman si Nana tungkol sa aming dalawa, base lamang sa mga naalala niya. May mga pagkakataon na nagugulat, natatawa at nahihiya sa mga sinasabi niya. Nasabi ko rin sa kanila iyong sa panaginip ko, iyong tungkol sa simbahan. Iyong panaginip ko na sinasabi ni Theo na may gusto siya sa akin. Bago pa man siya makasagot sa tanong ko ay agad sumulpot si Theo sa kung saan at siya na ang sumagot sa tanong ko.

"Totoo," aniya. "Narinig ko sila ng mga ka barkada niya," inikbayan niya ako at nginisian si Rezoir. "Ang sabi niya...hindi kagandahan, at hindi naman daw siya pumapatol sa bata." Agad kong siniko si Theo. Napadaing naman ito. "Wala kang kuwentang kausap!"

"W-what? Sinasabi ko lang naman ang totoo ah! Bakit? naku, huwag mong sabihing umasa ka?" salubong ang mga kilay kong tinignan siya. Bago pa man ako makadepensa e', namula naman ako sa sinabi ni Rezoir. "But you're telling the truth. That time, I like her...bad."

"Hay, kayong mga bata talaga oo. Ikaw Theo? Wala ka bang planong mag-asawa?" napasinghap si Theo sa sinabi ni Nana.

"Nana naman! Ni wala nga akong jowa!" tawa niya. Pero agad nawala ang tawa niya at marahan siyang napaubo sa sunod na sinabi ni Rezoir.

"You're toying my cousin then?" puno ng pagbabantang wika niya.

"Who's toying?" napatingin ako sa pinsan ni Rezoir na kakapasok lang sa kusina, si Ravier. Napatingin naman ako kay Theo hindi ko alam kung maaawa ako o matatawa sa itsura niya. Para siyang nahuli sa kasalanang nagawa, para siyang naiiyak na ewan.

"Sinong pinsan?" tanong ko nang mabanggit niya na pinsan niya ang pinaglalaruan ni Theo.

"Rara." Tipid na sagot ni Rezoir. "Sinong Rara?"

Just a heads up: Narugi.com is the only place to read the complete version of this book for free. Don't miss out on the next chapter-visit us now and continue your journey!

"My sister?" sabay na saad namin ni Ravier. Sa sinabi naman niya ay nanlaki ang mata ko, at laglag ang pangang napatingin kay Theo. "W-what is he talking about? You're toying his what?" namimilog ang mga mata kong tanong kay Theo.

"I-I am not toying her okay! I wouldn't dare to fucking do that!"

"You better be. I wouldn't have a second thoughts to kill you if you dare to hurt my sister." Mapanganib na wika naman ni Ravier. Napangiwi ako at napailing, hindi na ako magtataka kung lahat sila ay may ganitong side ng ugali. They are protective and possessive kung babae na ang pag-uusapan, like Rezoir...kahit marami na siyang pinagbago. Mapapansin mo pa rin ang sometimes na pagiging possessive at protective nito. Agad akong lumapit sa kanya at bumulong. "Who's Rara?" tanong ko sa kanya. Agad naman niya akong hinawakan sa bewang at nanlaki ang mata ko, nang walang hirap niya akong binuhat at kinandong bigla. Pagtingin ko sa mga kasama ko ay wala na sila, kaya pala may lakas loob siyang gawin 'to sa akin.

"It's Lucia baby."

"W-what?" gulat na ani ko. "She's your cousin?! B-but why is she..."

"Working with your cousin?" tumango ako. He shrugged. "I don't really know, she's sometimes like that. Hindi mo maiintindihan kung ano ang gusto."

But still, gulat na gulat pa rin akong malamang pinsan niya pala ito. Kaya pala nakita ko siyang nasa bahay nila noong nakaraang araw. Tuloy napatanong ako kung narito na ba lahat ng pinsan niyang, side sa mga Hillarca. "Yes, they are all here." sagot naman niya. Nagtagal kami sa kusina dahil ako na rin ang naghugas sa pinagkainan ko, nakigulo pa kasi siya kaya napatagal. Nang makabalik na kami sa sala ay wala na sila, nagpaalam na ang matatanda. Ngunit tanaw ko pa sina tita Serena, bale silang dalawa na lang ni tito Horace ang naiwan. Ayon kay nana Roda ay bumalik na rin ang mga pinsan ni Rezoir sa hacienda Hillarca. Ilang metro layo rito. Malawak ang pagkakangiti ni tita Serena sa amin nang lumapit siya sa amin.. Hawak pa rin ako ni Rezoir sa bewang.

"Can we talk, Azeria." Aniya. Tumango naman ako at tiningala si Rezoir. Pinatakan niya ako ng isang halik sa noo.

"I'm just hanging with the guys." Wika niya. Tinangunan ko siya at nginitian, pinagmasdan namin siya ni tita Serena na naglalakad pa punta kila Papa. Alam ko namang magiging maayos na ang lahat, kaya lang hindi mawala wala sa akin iyong pagkamangha. Pag ka manghang nakikita na ayos na talaga, ayos na ang dalawang pamilya. Naglakad kami ni tita Serena pa punta sa garden, umupo kami sa upuang gawa sa kahoy. Humugot siya ng buntong hininga at tiningala ang kalangitan.

"What a peaceful day isn't it?" binigyan ko siya ng ngiti. "I was still in awe...until now it wont struck on my mind that everything was okay now." Tumingin siya sa akin. "Hindi ko inakalang matatagpuan mo ang liham, Azeria. I decided to try again to talk to Cessair, na kung kinakailangan kong lumuhod gagawin ko. Para kay Rezoir, para sa inyong dalawa...at para na rin sa apo ko...talagang gagawin ko. But an unexpected call I receive las night, I was crying...when he said sorry. Salitang bumungad sa tenga ko, I was so stunned...and then certain scenario in my mind. There, finally...she remembered..." gulat akong makitang luhaan na siya. "T-tita..."

"Sa totoo lang, I was so mad at Midori nang sabihin niya sa akin ang plano niya. She what? She wants Cessair to believe that she cheated? With whom? With my boyfriend!" umiling siya at kinuha ang panyong inilkahad ko. She murmered thank you at ipinagpatuloy nito ang kanyang kuwento. "That time, I totally walked out her...because what she wants it so unlikeable. There's no way I would say to it! But when...I learn those people. I want to kill those evil person...pero wala akong magawa. I have Horace, kung si Horace lang ang makakapagligtas sa kanya kung iyon ang tingin niya...pumayag ako. I thought, guarding her up it was safe enough. But its not, nagulat na lang akong malamang lumayas siya. It's not included in the plan! I freaking out, I tried to call her nonstop. I can't reach her out..." garalgal na ang boses nito. Bumagsak na rin ang luhang pinipigilan ko.

"Tulad mo Azeria...nanatili rin si Constantine sa islang pinuntahan mo." Nanlamig ang buong katawan ko sa sinabi niya, awang ang bibig. "Were not familiar with that island, nine months exactly...she safely gave birth at you." Sa sunod niyang sinabi...napahagulgol ako.

"She unexpectedly called me...she's crying. She tells me the exact location where she is, akala ko ayos lang siya...but a sudden gunshot invades my ears. I'm calling her name, but she said that...I need to protect you." Masuyong hinaplos ni tita Serena ang mukha ko. "I'm sorry to keep you...the truths. That's her dying wish, na huwag ng isangkot ang pamilya niya. And I did...kahit gustong gusto kong sabihin kay Cessair ang totoo but to no avail he doesn't want me to talk with him. Horace knows the truth... Papa knows the truth."

Don Sebastian.

"Dahil sa katotohanan, maraming mga bagay ang dapat isantabi na lang ng basta basta."

The reason why...they are not talking anymore. Dahil nirerespeto ni Don Sebastian ang desisyon ni Mama, na nagawa niyang talikuran ang kaibigan ng basta basta which ids my grandfather. Ngayong nalaman kong hindi namatay si Mama nung isilang ako nito...mas nasaktan ako. Mas bumigat ang dibdib ko ngayong nalaman that, may pumatay sa kanya. Nanginginig ang mga kamay ko.

"W-who killed her...tita?"

Umiling iling sa akin si tita Serena.

"We don't know, nang makarating kami sa isla ay ikaw lang ang aming nadatnan. Ilang kilometro ang layo pa nang matagpuan namin ang mama mo. Walang witness kaya mahirap mahanap ang suspek, hindi alam ng papa mo ang totoo kaya sa mga oras na 'yon ang lapitan siya ay wala talaga sa option. But now that...he already knew the truth. Hopefully...we can't give the justice to your mother, to Constantine."

Napakuyom ang kamao ko, may takot akong nadarama. Posibleng buhay pa ang suspek, namutla ako sa naisip. Justice, dapat lang na mabigyan ng hustisya ang pagkamatay ni Mama. Napatingin ako sa gawi nila Papa, mariin akong tinitignan ni Rezoir na bahagyang aking kinagulat. I gave him a faint smile. I mouthed him that I am okay, umiwas siya ng tingin pero napailing ako nung tumayo na siya at naglalakad na palapit sa amin. Agad hinawakan ni tita Serena ang mga kamao ko. "Don't worry Azeria, we already had a talk with your father. Babalik tayo sa Manila, sa bahay ulit ni Israel ka mananatili. For the safety of you and the baby."

"I understand tita." Umiling siya at bahagyang natawa.

"From now on, you can call me Mama. Mama is better than tita, what do you think?" ngayon ay maaliwawas na ang kanyang mukha.

"Y-yes M-mama..." sabay kaming napangiti. Tulad noong bata ako, sa tuwing tinatawag ko siyang mama. Ramdam kong may ina ako, kaya siguro noong tumigil siya...noong hindi ko na maalala ang mga ala-ala naming dalawa. Naging mas malungkot na ako, kung naaalala ko ang lahat. Tiyak namang hindi ganito ang kahihinatnan ng lahat.

"There he is," tukoy niya sa kanyang anak na busangot ng pa punta sa amin. "Mana sa ama, hindi mapakali kapag nakikitang lumuluha ang taong mahal niya." I never thought, tito Horace will like that. Napatingin ako kila Papa, tama si Mama Serena. Mana nga sa ama. Tumayo na si Mama Serena, muli ay nginitian niya ako. "I'll go ahead now. You can now spend your time with Israel."

"T-thank you Mama...thank you for everything you did." Madamdamin kong wika.

"Don't mention it, masaya akong si Israel ang taong napili ng puso mo. The truth is, I'm praying to him that maybe he can set up a red string between the two of you. I know that you deserve more Azeria...alam kung napakaimposible ang gustong kong mangyari. Ngayong nagkatotoo na, masaya ako...masaya akong magiging bahagi ka na ng aming pamilya."

Ako na mismo ang kusang lumapit sa kanya at niyakap siya. Hinaplos nito ang buhok ko, at nang bumitaw na kami sa isa't-isa ay siya namang pagdating ni Rezoir. "Take care of her Israel." Wika niya sa kanyang anak.

"I will mama. Ever since she's a child, I'm protecting her." Mama Serena gasp at what she heard.

"Really? I thought you hate her? Remember?"

"I was so denying as shit back then." Agad ko siyang pinalo sa braso sa sinabi nito. Tinawanan naman si ni Mama Serena.

"Manang mana ka nga sa ama mo." Iling niya. Tito Horace or should I say...papa Horace? Called mama Serena, kaya naman nagpaalam na sa amin si Mama. "Don't say bad words in front of her."

"I didn't say anything baby." tanggi niya pero masama ko siyang tinignan. Napangiwi nga lang ako nang makaramdam ng sakit sa tiyan.

"Are you okay?" nag-aalala niyang tanong niya sa akin.

"Y-yeah...masakit lang ang tiyan ko."

"Maybe you are just tired, come on. I will take you at your room." Inalalayan naman ako nito sa paglalakad. Napatigil lang ako sa paglalakad nung tumigil rin siya. "Why?" tanong ko.

"I will carry you so that you can't at the pain."

"Huh? No, kaya ko-Rezoir!" pinalo ko siya sa dibdib nang walang salita niyang binuhat na nga ako.

Nakangiwing nakatingin sa amin si Theo nang malampasan naming siyang pababa sa hagdan.

"Mangangak na ba?" biro niya. Kaya masama ko siyang tinignan, babarahin ko sana siya nang mapasigaw ako sa sakit. Nang tignan ko ang aking tuhod, namutla ako sa nakita. "I told you manganganak na nga siya!"

"Fuck!" mura ni Rezoir at agad bumalik sa pababa. Natataranta.