45 Days With You
Chapter 10 (Be brave for me, my love.)

It's restless for me to replace out who was the girl, who Taymer, pertaining to. My curiosity still snake-pit my mind.

Kahit sa mga nagdaang araw ay hindi niya sinasabi sa akin kung sino iyon.

Instead of thinking about that girl, mas nag focus nalang ako sa ginagawa ko.

"Are you sure you want to do this?" Ninong asked me.

"I will, but promise me first, na hindi mo sasabihin kina mommy?" I asked him.

Sinigurado ko lang baka kasi isusumbong niya ako sa parents ko, since they're friends syne and become buddies with my dad.

"Yes, I know the deal you wanted."

"That's good," sagot ko.

"Are you sure that you wanted to try this? This is the latest test I've been searched, and I don't know if this vial has a side effect. Iba ito sa ilang gamot na tinuturok ko sa'yo," paliwanag niya sa akin. "Let's try..."

"Okay, take a sit before I will do the process."

Sumunot ako sa sinabi niya, just like before wala namang ibang nangyari sa akin. Mas gumaan nga iyong pakiramdam ko sa tuwing may gamot siyang ituturok sa akin.

Matapos ang session na iyon ay palihim din ako sa lahat ng bagay.

This is the better way to have another time. Gaya ng sabi ni Tito, naniniwala ako na bawat gamot ay may katumbas na buhay.

Pero hindi ko inisip na baka ito iyong isa sa mga dahilan kaya hindi ako gumagaling sa sakit ko?

Na baka ito iyong totoong may dala ng hindi magamot-gamot na sakit ko. Kakaiba iyong sakit ko, based on my research I have ACL or Acute myeloid leukemia.

Sa unang mga taon ay hindi masyadong malala iyong sakit ko. Pero habang tumatagal ay palala ng palala ito. Until umabot sa point na iilang buwan nalang meron ako. Kasi usually sa ganyang sakit ay 5 years lang ang itatagal. Recently ko lang din nalaman na matagal na pala akong may ganitong karamdaman.

(Acute myeloid leukemia is the most fatal type of leukemia. The five-year survival rate (how many people will be alive five years after diagnosis) for AML is 29. 5%. Leukemia is a cancer that usually affects white blood cells, though it can start in other types of blood cells.)

Kung 'di ako mabusisi baka 'di ko nalaman iyong tungkol sa sakit ko.

Ang dami dami kung pagkukulang na hanggang ngayon ay naging malaking tanong sa isip ko. Sarili ko magulang ay itinago nila sa akin itong sakit ko.

Paano pag nawala na ako?

Kaya ko na bang mawala?

Isa iyan sa mga tanong ko. I'll wait for the answer. When I searched and studied my disorder, sana ay hindi ko nalang sinubukan dahil lalo itong nagpababa ng pagasa kong mabuhay.

I have a severe leukemia at patagal ng patagal mas lalo itong lumalala gaya ng sabi ko. ACL is the servere leukemia Ilang ulit na akong sinalinan ng dugo, at ilang ulit na akong nagpa-chemotherapy para sa pag-asang mabuhay pa ako ng matagal.

The only source of my life Is blood, pero nung nalaman ko na iyon nalang ang naguugnay sa akin ay hindi ko na alam kung bakit pa ako lumalaban.

I know that I fight because of my parents. Pero sa sarili ko. I didn't see myself fighting at all. Nakakapagod lumaban sa larong talo ka na sa una palang.

"Ang lungkot mo yata, anong iniisip mo?" bungad sa akin ni Taymer.

He said earlier that he wanted to buy some food kaya umalis siya at iniwan ako. My mom, also went outside dahil may gagawin daw sila ni Daddy. Obvious naman na busy sila so, I did not mind their businesses. "May nalaman lang ako," sagot ko.

"What it is?"

Tumingin ako sa kanya. Now he's wearing a black weather then a jogging pants sa lower. May net ulit siya sa ulo niya. Iwan ko kung sinasabayan niya ako.

Wala naman kasi akong buhok, kaya ito may pulya sa ulo ko.

Kanina pa dito si Taymer, kaya kanina pa ako kinakabahan dahil sa presenya ng lalaki.

I didn't know what was happening to me, pero sa tuwing dumadalaw ang lalaki ay nae-excite ako o ewan.

My heart pounding so loud lalo na kung nasa malapit siya.

"I did searched my disorder and it came out that my source of life is this blood," malungkot kong sabi sa kanya.

Napatingin siya sa tinutukoy kong kulay pulang dextrose. Dalawa ang dextrose ko iyong parang tubig ang laman at iyong pula na ngayon ay dugo sa pagkakaalam ko. Naniwala ako sa sinabi ni Mommy noon, na iyong kulay pulang nakakabit sa akin ay dextrose lang daw pero may coloring siya kaya pula. Kaya pinaniniwalaan ko iyon. "Laspiranza, lahat tayo ay dugo ang pinagdadaluyan ng buhay. Do you think that without blood we can survive?"

Umiling ako.

Of course!

"You're right pero iba sa akin, Taymer, the blood I mean is this, patuloy na kinakain ng white blood cells ang red blood cells ko kaya ako may ganito," paliwag ko at itinuro iyong pulang dugo. "Yeah," ngiti niya.

Mas lalo lang akong nalungkot dahil sa peke na ngiti niyang ipinakita.

"Laspiranza, walang pagkakaiba kung lahat tayo ay ganoon. Huwag mong isipin ang mga bagay na 'di naman makakatulong sa'yo," saad niya. "Ang layo na nang narating mo at sa tingin mo, ngayon ka pa mawawalan ng pag-asa?" he asked. Nagiwas ako ng tingin at ibinaling iyon sa bintana malapit sa desk ko. I saw a lot of houses, buildings and a ocean. Sometimes, I saw the birds flying freely and have freedom to fly all over the world.

While me, here lying at my couch, hopeless!

"We all know that God has a reason why you? For all teen as you, you are the lucky one to have this kind of thing," he said.

Hindi ako sumagot pero ramdam ko iyong gusto niyang iparating.

I'm making my way to have more time... Kaya ako pumayag sa alok ni Ninong sa akin.

"What do you think?"

"It's not lucky, Taymer. We all know that I'm a burden, I'm a burden to my family," sagot ko na wala sa sarili ko kung ano pa iyong sinasabi.

"Laspiranza Mabinay, hindi ganito ang pagpapakilala ng kapatid ko sa'yo," panimulq niya. "She said that you are strong and independent woman. Ayon ang pinaniniwalaan ko. She always bringing you in our talk, and tell to me about yourself. Kaya sa tingin ko, hindi ka pabigat sa pamilya mo."

Makahulugan niyang sabi sa akin. Maniniwala na sana ako na hindi ako pabigat pero iyon din ang isa sa rason kung bakit ko naisip na pabigat ako, dahil... Nakikita ko silang nasasaktan, umiiyak, at humihingi ng tawag sa tuwing natutulog

ako.

Kaya 'di ko masisisi kong sa tingin ko sa sarili ay pabigat dahil iyon naman ang totoo.

He tapped my hands and held It. Gulat ang naging reaksyon ko sa ginawa niya. My heart begin to raze. Siguro napansin niya iyong reaksyon ko, pero ganun pa rin ang pagkahawak niya sa kamay ko.

"Bakit mo ito ginagawa?" tanong ko.

Inangat niya ang kamay ko papunta sa dibdib niya. Nang maitapat niya iyon sa kaliwang dibdib niya at naramdaman ko kaagad ang lakas ng tibok nito. Its same as mine pero mas lalo lang maging malinaw sa akin kung ano iyong gusto niyang sabihin.

"Siguro alam mo kung bakit ko ginawa ito diba?" he asked.

Hindi ako nakapagsalita dala na rin ng kakaibang pakiramdam sa puso ko ay iyong namumuong tanong sa isip ko. I tried not to think something. Pero ngayon lang naproseso ang mga inaakala ko. I'm that girl...

Wait... wait, wait.

"You like me? I mean you have a crush on me? You mean that I'm the girl you.-pertaining?"

He nodded then smile at me. "Yes, you are that girl," he said.

"Why me?" I asked.

"Bakit nga ba hindi ikaw?" tanong niya pabalik.

"I mean... m-malapit na akong," nahihirapan kong sabi.

Ayaw kong malaman niya na ilang linggo nalang ang natitira sa akin.

"You're not dying, Laspiranza," putol niya sa mga iniisip ko.

Bumalik iyon paguusap nila Daddy and Mommy nung narinig ko sila.

Siguro mabigat ang pakiramdam nang katatapos mo palang sa chemotherapy tapos ay magigising ka nalang ng may bulungan.

"She have 4 weeks remaining, Harvin!" Mahina pero rinig kung sigaw ni Mommy kay Daddy.

I'm afraid of what they're talking about, pero mas gusto ko nalang malaman kaysa ilihim pa nila. Hindi rin naman kasi madali sa akin na habang tumatagal ay palihim ng palihim na sila sa akin.

I hate this feeling na ako na nga lang ang anak nila ay naglilihim pa sila sa akin. And the worst is... naglilihim sila sa itinatakdang mangyari ng buhay ko.

"Don't say that, Shenna!" Sigaw ni Daddy.

I heard some sobs kaya alam ko na nagiiyakan na sila. "My poor baby is dying soon..." mahina pero buong loob na saad ni Mommy.

May kung anong sumuntok sa puso ko dahil sa sinabi ni Mommy.

"I told you, don't say that... she might heard that!" Galit nang saad ni Daddy kay Mommy.

"Harvin... Our b-baby I-I can't afford to lose her, please... save our baby," humahagulgol na iyak ni Mommy.

Nag-init tuloy ang mga mata ko sa narinig. I know that they're talking about me. I'm dying and yes, I know I'm dying pero ang malaman na ilang linggo nalang ang natitira sa akin ay doon ako nasaktan. Tapos, pag tapos ang apat na linggo mawawala na lang ako kaagad? Na mamatay kaagad ako?

"Let's save her... we should fight for her also," sabi ni Daddy. "Like what we did before. Fight for our baby."

"N-Napapagod na ako, H-Harvin!" hindi mapigil na iyak ni Mommy. "Sabi ng doctor, hindi successful ang treatment na ibinigay sa kanya. Mga ilang linggo rin ay makakaranas na siya ng panghihina," doon mas bumiak ang boses niya na halos hindi na niya mabigkas. Walang sinabi si Daddy, pareho kong narinig ang mga iyak nila.

"Bilang nalang ang hemoglobin niya, at mas lalong palala nang palala iyong sakit niya pinapatay ng white blood cell niya ang red blood cell kaya siya madaling mapagod ang matagal bago gumising," kwento pa ni Mommy.

Sinubukan kong hindi magpaapekto sa mga naririnig ko mula sa kanila pero habang tumatagal ang hikbi nila ay mas lalo lang sumisikip ang dibdib ko na siyang nagpaluha sa akin.

...

I'm not crying because of what I heard, but, I'm crying because hearing them crying is like a lot of dagger that hits my heart. Nasasaktan ako dahil sa mga iyak at sakripisyo nila. Tuloy ay hindi ko nalaman na lumuluha na pala ako. Patuloy lang akong lumuluha habang nakatingin sa ceiling na kulay puto.

"Bakit ka umiiyak?" tanong ni Taymer.

Ito iyong unang pagkakataon na may nakakita na umiiyak ako. I'm not fan of crying dahil ayaw kung ipakita sa kanila na mahina ako. Kasi kahit na nahihirapan ako, hindi ko pinapakita sa kanila na nahihirapan na ako. Ayaw kung naramdaman nila na ayaw ko na.. na napapagod na ako.

"I love my mom and dad," I said while crying. "H-Hindi ko lang alam kung bakit nila pinahihirapan ang sarili nila? And now they're secretive, why because I heard them talking about me. And sad to say they're talking about my life...y-you know Taymer, you don't need to like me for that, ilang linggo nalang ang natitira sa akin," umiiyak na saad ko.

Nakakahiya mang sabihin ito sa kanya ay pinilit ko para ipapaintindi sa kanya na hindi niya dapat ako nagustuhan.

"If you like me, you just hurt your own feelings, Taymer. And I don't want you to feel that, ayaw kung mangyari iyon sa iyo. You're too good to hurt,” dagdag ko at hinawakan ang kamay niya. Malungkot ang mga mata niyang nakatitig sa akin. Those eyes is like a remedy for me now. Pero nawala iyon nang masaksihan kung paano iyon pamulahan.

"No, no, don't cry! Taymer don't..." sabi ko sa kanya at inilayo ang sarili ko.

Nakita ko na pinahid niya iyong luha niya at ngumiti sa akin. "Sinong nagsabi na iiyak ako?" tanong niya pa.

"No, don't... pity me," sabi ko.

Ayaw kung kaawaan ako kahit alam kung kaawa awa ako ngayon. Sinubukan kong alisin ang mga luha sa mga mata ko pero ganun nalang ang gulat ko nang maunahan ako ni Taymer.

He wiped my tears away. Minsan niya pang hinawakan ang pisngi ko bago niya ako binigyan ng isang matamis na yakap.

"Shh, I know you're strong pwede bang maging matibay ka muna ngayon?" tanong niya.

Gusto kung sumagot pero wala na akong kakayahan pa dahil pagod na pagod na pagod na ako. I'm tired of faking I'm strong... I'm tired of everything I did. Lahat ng pagkakataon ay napapagod na ako. Kasi talo ako palagi. Gusto ko nang bumitaw sa sinasabi niyang pagasa. Ayaw ko nang marinig pa na may pagasa.. dahil nakakapagod marinig na sinasabi nila iyon dahil ang totoo ay wala nang natitirang pagasa sa akin.

"Kahit ngayon lang magpakatatag ka? Not for yourself but at least for me and for your parents? Be brave, for me, my love?" tanong niya.

Inalis ko ang yakap niya at tinitigan siya. Taymer.. is now my reason to maintain my life here. Siguro siya na ang ang isa sa mga ibinigay na rason kung bakit gusto ng diyos na manatili pa ako dito. "Can you do that favor for me?"

Naiiyak akong tumango sa kanya. Kailangan kung maging matatag sa natitirang araw dahil hindi ko alam na baka bukas, o sa susunod na pala ang takdang araw na kukunin na ako. Kahit isang pagasa lang... mananatili ako.